Al even loop ik met het idee om te schrijven over de vermeende oneerlijkheid van de dood. Een gedurfd en kwetsbaar onderwerp, zeker voor zij die in diepe rouw zijn. Tóch moet het me van het hart. De ongemakkelijke manier waarop ‘wij’ in onze Westerse maatschappij de dood benaderen of liever niet benaderen, want vaak vinden we haar ‘oneerlijk’. ‘Het is zo oneerlijk hè,’ is een zin die ik het afgelopen jaar regelmatig gehoord heb. Het staat zelfs bedrukt op rouwkaarten. En vast goed bedoeld, het raakt me telkens diep in mijn hart. Dan voel ik de innerlijke drang om te zeggen dat het niet waar is. Alsof ze hierboven…
