Door de ziekte van onze prachtige zoon Sybe heb ik ervaren wat leven is. Écht leven vanuit mijn pure ik.
Jarenlang zat ik in een modus van overleven. Een verantwoordelijke baan als beleidsadviseur en allerlei ‘moetjes’ hadden mij in de greep. Ik was te druk om stil te staan en zelfs vergeten hoe dat moest. Tijd nemen om gewoon te zijn. Ervaren hoe het is om vanuit rust geïnspireerd te raken en te creëren.
Wonderlijk genoeg was de ziekte van onze zoon een keerpunt. Door zijn tikkende tijdbom leerde ik te leven en genieten in het moment. Dagen voelden als weken, weken als maanden en maanden als jaren. Op deze manier konden we nog drieënhalfjaar met elkaar zijn en hebben we veel dierbare herinneringen gemaakt en grootse liefde gekend.
In de ogen van onze lieve schat zag ik puurheid, zachtheid én liefde voor het leven. Sybe spiegelde mij dat de zon in het hart woont. Dat we in ons hart de levenskracht en levensenergie vinden. Dat ons hart onze innerlijke gids is.
Met het diepe verdriet dat vrijkwam in de maanden na zijn dood, spoelden oude overtuigingen weg. Eenmaal geproefd aan de innerlijke zon, kon ik niet langer de stap terug maken naar mijn oude volgeplande leven. Samen met mijn man en zoon koos ik voor een nieuw avontuur. Een half jaar wonen en ‘helen’ in een klein natuurhuisje in de bossen (wat uiteindelijk twee jaar werd en leidde tot een verhuizing naar ‘om de hoek’ & het starten van ons bedrijf De Hasselerhof, natuur- en retraitehuisjes). Ons overgeven aan het leven en erop vertrouwen dat rust en natuur ons nieuwe perspectieven zal brengen.
Ik ben wakker geschud. Juist doordat ik stilstond. En met de liefde in mijn handen, kon ik zien, werkelijk zien wat voor mij leven betekent.
Mijn levenservaringen en inzichten deel ik graag met jou. Ik wens je veel inspiratie toe!
