Er is een dag voorbij gegaan.
Mijn lichaam draagt mij door de tijd
Het schrijft de letters op enveloppen,
schenkt kopjes koffie en doet dingen.
Zonder er te zijn
zweef ik door de ruimte
en voel een immense leegte
die ik verbijsterd waarneem.
Soms schrik ik wakker.
Als een schok in de bijna slaap
val ik terug op aarde
en zie ik al het materieel
dat mij herinnert aan jou.
Je jasje op de achterbank,
het stapeltje kleren op de trap,
je lekkere knuffelaap en een nog ongebruikt besteksetje in de kast.
Het zijn gebruiksvoorwerpen
en er zijn er zoveel van.
Je zou niet anders denken dan
dat je zo terugkomt.
Het grote bed dat steeds kleiner leek
met jou tussen ons in
heeft de omvang van een groot slagschip gekregen.
En in een poging in slaap te kunnen komen
vul ik de leegte met een knuffel van je broer.
We rijden naar Apeldoorn
ons eerste uitje met z’n drieën
waar we jouw laatste rustplek
ophalen
een prachtig eenvoudig kistje
tussen de boodschappen
die ook nodig waren.
De rauwe werkelijkheid
breekt stukje bij beetje
door de beschermingslaag
die mijn lichaam mij heeft gegeven.
In stilstand
is een nieuwe reis begonnen.
Een reis die gaat over ons leven
na dat van jou.
Over wat wij beleven en leren
in de rauwe rouw die over ons heen is gevallen
nu jij aan de hemel straalt.
